De Gebakken Peren

Ruben Timmerman

Springest

Bijbehorende blog: Worst Thing

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

Lessen

M'n ouders waren een mooie mix van artistiek en risico's nemen, en aan de andere kant het ondernemende en het regelende.

Toen ik stopte met studeren ging het pas echt goed met m'n bedrijf runnen. Stoppen met de rest en focussen hielp.

Geld trok me in het begin naar ondernemerschap. Achteraf denk ik dat het me meer ging om zelfstandigheid.

Ik heb altijd de drive gehad veel te willen snappen. Ik kon daarmee heel goed de brug zijn tussen verschillende vakgebieden. Tussen de IT én het bedrijf én het menselijke.

Het Google-algoritme wil graag een mix type sites laten zien. Na een keywordonderzoek van verschillende sectoren, zag ik dat er voor de onderwijsmarkt wel aanbieders waren maar nog geen vergelijker was.

Ik startte en het ging bijna als vanzelf. Er was genoeg moeilijk, maar het van de grond krijgen ging goed. Maar ook omdat ik al zoveel voorkennis had.

Ik kon de aanbieders overtuigen dat er een vergelijker aan zou komen en dat ze bij mij het 1e jaar voor een fixed bedrag gratis leads zouden krijgen. Dat was m'n startkapitaal. En daar hebben al die aanbieders winst op gemaakt.

Ik heb na 3 jaar investeerders aangetrokken. Deels voor het geld, maar vooral om investeerders als sparringspartners te hebben. Daarvoor sparde ik wel, maar dat was niet hetzelfde als een maandelijks toegewijd klankbord.

We'll do it live. We weten dat onze mensen goed zijn in wat ze doen. Dus ook als we iets live doen, kunnen we erop vertrouwen dat het startniveau al best goed is. Er gaat zo wel eens wat mis, maar het tempo is wel hoog.

Ik ben wel goed in niet bang zijn. Ik heb ook veel privileges mee. Ik vind het zelf dus ook niet knap. En ook al zou het door m'n talenten komen, ook die heb ik meegekregen. Geluk is een enorm grote factor.

Ik voelde me ook veilig om anders te zijn. Toen ik jonger was deed ik al bewust anders om mezelf een uitzondering te maken. Als ik me als uitzondering categoriseerde dan hoefde ik me niet te schamen.

Ondernemers spelen gewoon een spel. En het is niet eens een heel mooi spel. Ik vind het wel eens moeilijk om het spel te willen veranderen maar tegelijkertijd als ik speel het ook te willen winnen.

Ik trek het heel slecht als we weten dat iets beter is, maar het dan tóch niet doen.

Ik zou, in plaats van dat we het winnen van het spelletje heel belangrijk maken, liever zien dat we kijken naar wat er echt leidt tot gelukkige wezens op aarde. En dat we dat voor elkaar krijgen en eerlijker verdelen.

Ook met een jonge dochter heb ik nooit de angst gehad te weinig te verdienen met ondernemen. Ik snapte IT en elk bedrijf wil mensen hebben die IT snappen. What's the worst that could happen?

Getting Things Done is een heel fijne methode om bewust keuzes te kunnen maken en dat met rust te kunnen doen.

Holacracy:

In het begin werkt het nog prima om met z'n allen keihard achter de bal aan te rennen. Snel. Wendbaar. Geen slack. Maar vanaf 10 medewerkers stagneert dat.

Het aansturen, beslissen en denken voor anderen moet je wel afleren. Je doet het wel uit goede bedoelingen maar je ontneemt iemand z'n eigen keuze.

De regel is: Communicatie is Expliciet, Transparant en Bewust.

Holacracy helpt dat medewerkers dichter bij zichzelf blijven. Iedereen denkt vanuit zichzelf en deelt dat.

Als oprichter met een luide stem kan ik ook in dit systeem wel een stem houden. Ik kan ook op een holacratische manier nog dingen gedaan krijgen.

Als Strategische Napoleon moet ik me wel bewust zijn van m'n communicatiestijl. Ik wil dat medewerkers vrij hun mening en inzichten kunnen delen. Ik moet dus blijven vragen hoe ik overkom.

Redenen en inzichten worden expliciet gemaakt. Bijvoorbeeld door bij elk project op te schrijven "Why now". Nieuwe inzichten kunnen ertoe leiden dat het niet meer "Now" moet zijn. Zo kun je dus makkelijk op je besluit terugkomen.

Wanneer je Holacracy voor een deel doet, wordt het ingewikkelder. Het bevat wel dingen die ook los een goed idee zijn. Maar je moet het wel volledig uitvoeren. Je moet het echt gaan gebruiken en blijven doen en tunen.

Het is een t...

1 Listener

42. Bianca Ernst van Het Hof van Cartesius en Buurman Utrecht over volhardend doorgaan bij tegenslagen, en balanceren tussen vrijheid en structuur.

De Gebakken Peren

06/17/22 • 80 min

Wat doe je wanneer logisch nog niet vanzelfsprekend is?

Als alle partijen waar je mee moet werken alles precies tegenovergesteld ingericht hebben?

Hoe balanceer je bemiddelen en directief zijn; en creatieve vrijheid met processen.

In deze aflevering is Bianca Ernst te gast. Bianca is medeoprichter en bestuurslid van Het Hof van Cartesius, de circulair gebouwde werkplek voor en door creatieve en duurzame ondernemers van Utrecht.

Daarnaast is ze medeoprichter van Buurman Utrecht, een werkplaats en bouwmarkt voor hergebruik van materialen.

In dit gesprek hebben we het over de lange weg die nodig was om Het Hof van de grond te krijgen. Om van plan tot bouwen te komen moest er met ontzettend veel partijen en gemeentelijke afdelingen afgestemd worden. Het was nieuw en op alle vlakken anders dan die partijen gewend waren.

Daarnaast hebben we het over ondernemen met je familie, en over balanceren; tussen bemiddelen en directief zijn, en tussen creatieve vrijheid en processen.

Bianca is echt een enorme doorzetter. Zelf lijkt ze het minder bijzonder te vinden. Maar ik kan me nog steeds haast niet voorstellen hoe ze het voor elkaar gekregen hebben.

Maar zoals ze me na het gesprek herinnerde, natuurlijk waren er tijdens het proces ook genoeg successen, lichtpuntjes en prachtige momenten. Juiste persoon, op de juiste plek, met de juiste partners. Knap werk.

Dank je wel daarvoor, en natuurlijk voor dit gesprek! Veel plezier met luisteren! Hier is Bianca Ernst.

Bianca Ernst

Het Hof van Cartesius

Buurman Utrecht

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

LESSEN

Ik had als kind al een heel bemiddelende rol in het gezin. Die vaardigheden gebruik ik nu ook in het managen van stakeholders.

Ik ben vrij intuïtief. Ik zie kansen en pak die, en zie dan op een gegeven moment dat het daar niet meer is.

‘Beter’ bij de overheid had ook altijd een aspect van kostenefficiëntie. Voor mij was het leuke juist om het vanuit de kracht van de mensen te gaan organiseren.

Na 10 maanden thuis heb ik nog een poging gedaan het oude leven op te pakken door iets net-beter-maar-soortgelijks op te pakken. Daar ben ik snel gillend weggelopen.

Het was fantastisch hoe we elke keer met z’n 3en knallende ruzie kregen. Maar het was een super leuk project.

Ik vond het zelf niet spannend om iets nieuws te beginnen (hoewel m’n vriend wel). Ik vertrouwde wel dat ik op m’n skills kon terugvallen. Ik geloof ook niet dat iets echt erg mis kan gaan.

De corporates en de impactondernemers weten niks van elkaars wereld.

Er is niet 1 gemeente. Elke afdeling kijkt vanuit hun eigen bril.

De early adopter waren met name krakers en creatievelingen, vanuit de behoefte zelf iets te kunnen bouwen. Impactondernemers waren er nog niet echt.

Circulair bestond nog niet in 2014-15. We werkten gewoon met hergebruikte materialen omdat we dat heel veel hebben.

Het duurde voor ons frustrerend lang voordat we de vergunning kregen om te gaan bouwen. Maar voor de gemeente was het een uitzonderlijk snel proces. In het moment hadden we dat niet van elkaar door.

De mensen in de gemeente willen echt heel graag. Maar de inrichting en organisatie sluit niet bij de werkelijke wereld. Het willen inrichten op controle neemt heel veel ondernemerschap weg.

Om het van de grond te krijgen moet je wel hun spelletje leren spelen en een bord voor je kop hebben om zo lang door te kunnen.

We zijn 5 jaar later en alle hofleden zitten er nog. Zij zagen dat er niks stond en dat ze het zelf moesten bouwen.

Ik kon er ook positief in blijven staan juist omdat ik niet wist wat er allemaal moest.

Omdat ik klein ben heb ik altijd gedacht dat ik moet schreeuwen om gezien te worden. Ik praat ook directiever dan ik zou willen.

Een corporatie is nog iets onbekends. Mensen verwachten nog steeds besluiten van het bestuur, terwijl dat niet zo is.

Het Hof heeft nu ook wat meer beheersprocessen nodig en tegelijkertijd moeten die wel ruimte en chaos behouden.

We hebben de komende tijd even een pas op de plaats te maken om onszelf goed te organiseren. Maar we zi...

20. Oscar Westra van Holthe over je roeping, je eigen ouder worden en een succesvol bedrijf ontgroeien.

De Gebakken Peren

05/28/21 • 75 min

Hoe vormt je verleden je roeping? Waar kun je het meeste van waarde zijn?

Oscar is geland op de zuidas. Een plek waar de pijn en eenzaamheid die hij zo goed kent volop aanwezig is.

De gevoeligheden die hij voor het gebrek aan verbinding heeft verbinding komen hem hier bijzonder van pas.

Oscar Westra van Holthe is systemisch coach, trainer en vertrouwenspersoon op de Zuidas. Op een missie om daar de menselijke ervaring net zo belangrijk te maken als het financiële resultaat.

In dit gesprek hebben we het over je roeping, over hoe familiepatronen je vormen, en over het stoppen met een bedrijf wat je ontgroeid bent, ook wanneer het succesvol is.

Oscar is een speelse wijze en een rebel. Hij heeft én het vermogen heel analytisch een systeem te doorgronden en daar een verhaal van te maken, én de gevoeligheid voor de mens en emotie.

Heel knap en een bron van veel lessen. Veel plezier met luisteren! Hier is ie.

Giveaway: Vond je dit nou een leuk gesprek en denk je "dit deel ik graag online". Tag dan De Gebakken Peren even. Als bedankje verloot ik een boek onder degenen die het delen. Je mag er dan eentje kiezen uit m'n online boekenkast.

Oscar Westra van Holthe

Team Coach Zuidas

Bijbehorende blog: The Adult in You

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

Lessen

Kinderen brengen vaak iets in balans. Ik heb ambitie bij te dragen omdat er voor me iets is genomen. Ik wil weer bouwen, nadat m'n ouders afbouwden.

Een financieel succesvolle ondernemer neemt veel van de maatschappij. Dat moet of gaat ergens in balans komen.

Het nadeel van opstellingenwerk kan zijn dat je de schuld makkelijk buiten jezelf kunt leggen. Maar je hebt uiteindelijk je eigen ouder te worden.

Vroeger schreef ik alles mee, maakte ik modelletjes, was ik heel analytisch in m'n hoofd.

Ik ben opgevoed met het credo "Eerst zien, dan geloven". Bij Knowmads was het andersom: "Eerst geloven in iemand, dan zien".

Ik kon heel ver kijken, waar we naar toe moeten. En Manuel (business partner bij Modelminds) was heel erg van het doen. Ik heb veel van die aanpak geleerd. Vanuit ervaring praten is zoveel krachtiger.

We waren best verschillend, maar ook goed in het delen met elkaar wat we belangrijk vonden en het waarderen van elkaar.

In elke relatie kun je in de valkuil stappen om elkaar te willen veranderen. De ander te willen vormen naar een versie die jou minder uitdaagt.

Het visueel maken kan een enorme spiegel zijn. Het legt bloot wat er speelt. We merkten dat we steeds meer die diepere begeleiding wilden geven aan klanten.

Oorspronkelijk was één van de redenen dat ik tekende omdat ik gezien wilde worden. Maar extra pijnlijk was het dan om erna gezien te worden voor wat ik kon en niet voor de pijn en onbegrip waar het werk vandaan kwam. Het zorgde daardoor juist voor meer afstand.

Als je eerst geld bij elkaar moet sprokkelen om te kunnen ondernemen, dan ben je eigenlijk geen ondernemer.

Ondernemen was een middel om mooie dingen te kunnen doen. Maar het was ook iets cools waar we status uit haalden.

We merkten dat we ons klem gingen voelen in het monster dat we gecreëerd hadden. We hadden een bewezen en succesvol concept, maar waren er allebei op uitgekeken. Dus hoewel alles exact toen klaar lag om op te gaan schalen, trokken we de stekker eruit.

Ik heb nooit problemen gehad om geld te vragen. En tegelijkertijd doe ik ook veel werk dat niet betaald is.

Op de Zuidas zoek ik het oude bekende weer op. Het eenzame wat ik als kind ervaarde zit ook hier. Ik heb daar gevoel voor. En het is nog onontgonnen terrein. Het is een emotioneel verwaarloosd speelterrein. De tegenstelling kan niet groter.

Ik werk met mensen die weten dat het niet kan dat er geen andere weg is.

In de race om resultaat te behalen, vergeten we onszelf, waar we vandaan komen en onze gevoeligheden.

Veel mensen zitten op de Zuidas, onbewust als een herhaling van zetten, weer in een plek waar ze niet gezien worden.

We zijn ons er soms niet bewust van dat we de rollen die we innemen niet zijn. Waardering voor het resultaat dat je in zo'n rol boekt is dan ook een voorwaardelijke waardering.

Mijn ambities is dat de menselijke ervaring net zo belangrijk is als de financiële resultaten.<...

14. Lotte de Jong over hoe je als freelancer groeit naar een bedrijf dat bij je past.

De Gebakken Peren

03/05/21 • 78 min

Hoe groei je een freelance bedrijf tot een studio? Wat doe je als je merkt dat je steeds minder het werk doet wat je zou moeten doen?

In deze aflevering is Lotte de Jong te gast. Lotte ontwerpt met haar STUDIO &lotte ruimtes die zorgen voor interactie en ervaringen die je bij blijven.

In dit gesprek hebben we het over het droombedrijf dat zij wilde creëren en hoe ze merkte dat toen ze daar dichterbij kwam het niet resulteerde in het leven wat ze wilde leiden. We praten over hoe die realisatie tot stand kwam, hoe ze daarmee om is gegaan, en hoe ze haar bedrijf nu aan het inrichten is.

Lotte ontwerpt allereerst ruimtes om van te smullen. Toen ik door haar portfolio bladerde dacht ik continu "dat wil ik ook". Daarnaast ben ik erg onder de indruk van de zelfverzekerdheid in haar denken en over hoe ze vertelt over haar weg en haar keuzes. Ik denk dat haar pad er een is waar veel freelancers die mensen aannemen tegenaan lopen. Dus ik denk dat je hier veel aan hebt.

Giveaway: Vond je dit nou een leuk gesprek en denk je "dit deel ik graag online". Tag dan De Gebakken Peren even. Onder degenen die het delen, verloot ik als bedankje een exemplaar van een van Lotte's boekentips: 'De Keuze' of 'De Kracht van Kwetsbaarheid'. Of als je liever een ander boek uit m'n online Boekenkast hebt dan kan dat natuurlijk ook.

Veel plezier met luisteren! Hier is ze.

Lotte de Jong

Studio &lotte

Bijbehorende blog: The Lever Model for Freelancer Growth

Boekenkast

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

Lessen

Van jongs af aan heb ik ingeprent gekregen "als je hard werkt dan lukt het".

Ik nam ontslag en nam een sabbatical, in Nederland. Dat vond m'n omgeving wel even raar.

M'n eerste opdracht was meteen best een grote. Om vertrouwen te creëren voor de klant heb ik toen mensen om me heen georganiseerd.

De kracht van m'n studio is wel dat ik zelf blijf ontwerpen. Het uitvoeren en de realisatie van het ontwerp kan ik uitbesteden.

Projectmanagement en Ontwerp zijn twee verschillende kwaliteiten die ik beide bezit, maar qua energieën moeilijk kan combineren.

Om het uit te besteden moet ik goed uitleggen wat m'n plan is en wat de bedoeling is. Dan kan iemand best zelfstandig uitvoeren en hoef ik niet teveel te managen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik test dat door snelle terugkoppelmomenten in te plannen.

Ik wil zowel voor musea als voor standbouw en evenementen. De wereld zegt me dat ik moet kiezen. Maar ik wil én echte verhalen kunnen vertellen (waar de corporate van kunnen leren); én dat snelle en brutalere van corporates (waar musea van kunnen leren).

Ik combineer die 2 door telkens maar 1 tentoonstelling tegelijkertijd te doen. Deze projecten zijn een lange rit met veel denktijd. En de commerciële projecten gaan sneller. Dit lijkt misschien tegenstrijdig maar is ook een hele fijne mix van korte projecten en lange termijn werk.

Mijn droom was heel helder: Ik wilde een bureau hebben van ongeveer 8 man. Het lijkt me tof om een team te hebben onder 1 dak waarmee we van a tot z kunnen leveren. En 8 is nog overzichtelijk, ik wil niet té veel managen en wil iedereen nog kunnen kennen.

Toen ik 4 mensen had aangenomen, merkte ik dat ik een andere rol kreeg. Ik ontwierp te weinig en was vooral bezig met klanten, medewerkers, managen en deadlines. Ik werd een soort vliegende keep en had niet meer de vrijheid en rust om in een 'ontwerpbubbel' te gaan.

In principe had ik wel de mogelijkheid het anders in te richten. Maar ik wilde het goed doen, voor m'n medewerkers, en daardoor kwamen er heel veel randzaken bij die heel belangrijk leken. En opdrachtgevers wilde toch altijd even met mij spreken. Ik begon eigenlijk pas aan het eind van de dag aan m'n eigen werk.

Toen ik ging rondvragen hoe anderen dit deden, merkte ik dat voor anderen sommige dingen gewoon minder belangrijk waren, of dat het bedrijf gewoon minder menselijk werd.

Ik besloot het anders te doen. Vrij radicaal. Ik verloor plotseling een paar mensen in m'n omgeving. Verlies en rouw maakte dat ik stilstond bij de vraag of ik m'n leven wel zo wilde inrichten. En hoe ik het toen deed was niet mijn droom. Mijn droom was en is mooie dingen ontwerpen.

Ik zag 2 opties. Optie 1 was nog een paar jaar zo door te gaan, om dan hop...

5. Wendy Grootscholten over hoe stress soms nodig is om te ontdekken wat nu écht belangrijk is.

De Gebakken Peren

10/30/20 • 59 min

In deze aflevering is Wendy Grootscholten te gast. Wendy ontwikkelt met haar bedrijf Studio Playground merk en visuele identiteiten voor organisaties.

In dit gesprek hebben we het over de transitie van een eenmansshow naar een club met personeel; en hoe haar groei van ondernemer naar werkgever eruit zag. We spreken over jezelf verliezen in een periode van drukte en hoe die stress soms nodig is om te ontdekken wat nu écht belangrijk voor je is. Met de gevolgen en lastige keuzes van dien.

Wendy is een geanimeerde professional, iemand met oog voor detail en een drive kwaliteit te leveren. Het was een rijk gesprek. Tussen de regels door liggen nog veel meer lessen verscholen dan die we expliciet aanstippen. Dank je wel Wendy, dat je hier dapper bent gaan zitten terwijl het nog rauw is. Veel plezier met luisteren! Hier is ze.

Koeweiden Postma → Nu Total Design

Bijbehorende blog: The good thing about breakdowns

Shots of Strategy

Mail me over de aflevering. Vind ik leuk.

Wendy Grootscholten

www.studioplayground.nl

Lessen

Ik wilde altijd al voor mezelf beginnen, maar de concrete prikkel was dat ik steeds meer merkte dat ik bij m'n werkgever de projecten en het klantcontact op een eigen/andere manier wilde aanpakken.

Ik startte al met een netwerk, maar het duurde wel 3 jaar voordat het balletje écht ging rollen.

Ik ben eigenlijk pas op zoek gegaan naar medewerkers toen ik het zelf écht niet meer aankon. Alleen dat is eigenlijk te laat want diegene is er dan niet ineens.

Ik moet bij werving en samenwerkingen meer op m'n intuïtie vertrouwen, eigenlijk weet ik het meteen al.

Werkgeverschap is echt iets anders dan ondernemerschap. Opeens hoef je niet alleen zelf te weten wat er speelt, maar moet je dat delen. En je vindt niet een kopie van jezelf, je moet aftasten wat ze al kunnen en begeleiden waar niet.

Daarnaast nemen ze hun eigen ideeën, persoonlijkheid en ambities mee. Het is dan zoeken of en hoe dat goed past in het bedrijf dat jij wilt hebben.

Het is belangrijk genoeg aandacht en ruimte te hebben voor de mens achter de medewerker. Blijf in gesprek over wat die ander nodig heeft te groeien en een betere ontwerper te worden.

M'n eigen advies moet ik ook als leider voordoen. Als ik het zelf niet doe dan gelooft m'n personeel het niet.

De perfectionist in mij zou misschien anders willen, maar als het zo druk is en we doen nieuwe dingen, dan gaat het soms ook mis. Dat kan niet anders.

Toen het allemaal overliep moest ik een stap terug doen. Waar ging het mis? Die reflectie had ik nodig om weer scherp te krijgen wat ik nu eigenlijk zelf wilde met m'n studio.

Er gingen dingen door m'n handen glippen en ik had veel stress. Ik wilde mijn emotionele bagage niet neerleggen bij m'n personeel. Maar zij voelden dat toch. Ik had er eerder open over mogen zijn. Als ze begrijpen waar het echt vandaan komt dan valt bij hen ook een last van hun schouders af. Ze weten dan dat het niet aan hen ligt, maar bij mij lag. En het grappige is dat bij mij ook de druk er iets afging.

Ik zei ja tegen élke opdracht, ook tegen projecten die niet passen bij mijn ambitie. Nu zeg ik vaker nee. Dat is soms spannend. Maar zo is er nu wel ruimte om te doen wat past bij mijn ambitie.

Terugschalen deed even pijn. Maar de grootte van m'n bedrijf is niet essentieel voor m'n droom en kleiner geeft me nu de vrijheid om alleen het leuke werk te doen. Groeien hoeft niet altijd in omvang, het kan ook in diepgang.

Links

Studio Dumbar

Nederlands Filmfestival

Anne Miltenburg - Brand the Change (praktisch handboek voor een stevig merk)

Michel Jansen: De vijf stappen naar een betekenisvol merk. (Extra boek dat Wendy achteraf nog bedacht)

De Stadstuin Werkspoorfabriek

41. Menno Huisman en Wimer Hazenberg van Booreiland en nu Clarify over fuseren, vriendschap, springen in het diepe, leven met onzekerheid en frietzakken.

De Gebakken Peren

06/03/22 • 103 min

Hoe besluit je tot een fusie en hoe doe je dat dan op een wijze manier?

Hoe gaat dat, van jong en dom, naar een professioneel bedrijf?

Hoe ga je om met het eigenlijk nooit zeker weten en die oneindige stroom aan problemen die op je afkomen?

In deze aflevering zijn Menno Huisman en Wimer Hazenberg te gast. Middelbare schoolvrienden die tijdens de studie begonnen te ondernemen. 15 jaar geleden startten zij Booreiland, wat uitgroeide tot een bureau dat digitale producten en diensten ontwierp om helderheid te creëren.

Onlangs zijn ze gefuseerd met 2 andere bureaus, in60seconds en Getting the picture, tot een nieuw bureau Clarify. Wat hét bureau gaat worden, of misschien al is, voor information design: Complexe informatie naar kraakheldere verhalen.

Twee fijne mannen. Mooi hoe zij 15 jaar, met alle ups en downs, als een stabiele rots een knalgoed ontwerpbureau zijn geweest in Amsterdam.

Ik vond het ontroerend te horen hoe zij hebben gemerkt dat hun vriendschapsrelatie door de jaren heen zakelijker bleek te worden.

En super sterk van ze hoe zij durfden te erkennen dat ze wat ze ambieerden niet alleen konden waarmaken en dus wilden werken naar een fusie.

Het is een fijn gesprek dat bijna een memoire is geworden van hun Booreiland-verhaal. Een soort audio companion van het boekje wat Menno nog over hun tijd gaat maken.

Dank jullie wel mannen. Alle goeds in het nieuwe Clarify-avontuur! En, ik wens jullie ook weer veel tijd samen in de kroeg toe!

Shots of Strategy in your inbox

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

Lessen

Wimer: “Programmeren was voor mij een soort digitale lego. Een bak met componenten en het veld ligt open.”

Menno: “Ik was op jonge leeftijd al aansturend.”

W: “We kregen van de school de sleutels om zelf af te sluiten na het feest. Dat vertrouwen maakte ons misschien ook wel verantwoordelijker.”

W: “Tijdens onze studie maakten we samen met vrienden een film. Het maken daarvan gaf me een heel leuk gevoel en dat wilde ik vaker.”

M: “Onze ouders waren ondernemer. In die tijd was ik niet zo bewust van het effect daarvan, maar het heeft toch genormaliseerd dat je zelf je werk creëert en omgaat met een bepaalde onzekerheid.”

M: “Tijdens de studie was ondernemen vooral ‘ons creatieve ei kwijt kunnen’ en was het nog niet het doel er koste wat kost mee door te gaan. Maar achteraf was het wel slim omdat we na het het afstuderen een rollende start konden maken.”

W: “Na de studie kwam de beslissing, gaan we hiervoor?”

W: “Onze oorspronkelijk derde vennoot was een beetje de aanjager. We waren wel even in mineur toen hij uitstapte. Maar we zijn gaan nadenken hoe we het ook met z’n 2en die rol konden vervullen.”

M: “We besloten vroeg dat we uiteindelijk niet zelf (alles) wilden ontwerpen en dat we dus ook managementtaken erbij zouden krijgen.”

W: “We verhuisden naar een kantoor dat veel te groot voor ons was. Daarmee namen we een beetje risico, maar er veranderde ook iets in ons hoofd.” M: “Even over-stretchen.”

W: “Wij waren geen kunstenaars maar ontwerpers. Er zit dus minder handtekening van onszelf. We verkopen een ontwerpproces. Daarmee konden we ook onszelf eruit halen.”

M: “Het is heel moeilijk om op een dag te schakelen tussen het denkniveau van een ontwerper en een manager.”

M: “We hebben ook moeten erkennen dat na jaren onze chemie anders was geworden. We gingen overdag zoveel zakelijk met elkaar om dat we eigenlijk steeds minder nog simpelweg als vrienden afspraken.”

M: “Als op 8 mensen, een paar mensen achter elkaar weggaan heeft dat echt impact op je business.”

W: “We zijn het ondernemen ook serieuzer gaan nemen. Business processen strakker gaan inrichten en actief leren van andere ondernemers.”

W: “We realiseerden ons dat we een grotere agency wilde worden. Grotere opdrachten, complexer werk en grotere merken. Maar dat lukte ons niet zelf.”

M: “Groter zijn maakt ook mogelijk dat we ons kunnen specialiseren en dat medewerkers meer groeimogeli...

24. Zen Walk - A guided reflection exercise

De Gebakken Peren

08/27/21 • 30 min

To wrap up the summer and to help you start the fall with more focus, a guided reflection exercise: The Zen Walk.

No guest, just me in your ears, guiding you on your walk to reflect on your whole business.

8 themes with prompts to trigger your thoughts and slowly take you on a reflection journey.

Be sure to first read the exercise description here so you understand the exercise and are ready to start.

I hope you enjoy. This was a blast to make!

Go to the exercise.

Email me ([email protected]) your insights. I really enjoy hearing from you.

My bookshelf

Credits: Special thanks to Thijs Hoogenstrijd and the ImpactHub Amsterdam for co-creating. Years ago, I brought in this exercise in the Business Model Challenge (BMC), and this year we decided to create an audio version of it that's also included in the online version of the BMC.

And of course as always Ruben May and The Podcast Garden for producing.

23. Melissa Marijnen over leergierigheid en het opbouwen van zelfvertrouwen; en over het opbouwen en overdragen van je bedrijf.

De Gebakken Peren

07/09/21 • 92 min

Hoe ga je goed uit elkaar en hoe vertrek je goed?

Hoe ga je van fake-it-till-you-make-it naar intrinsiek zelfvertrouwen op expertise?

In deze aflevering is Rebel en IT-Leiderschapsexpert Melissa Marijnen te gast. Melissa heeft (samen met Linda Vermaat) Professional Rebel opgericht. Intussen heeft ze het stokje overgedragen en heeft ze zich volledig gericht op de ontwikkeling van de leiderschapskwaliteiten van IT-ers. Een keuze die tijdens het gesprek nog in de lucht hing, maar vlak daarna volmondig gemaakt is.

In dit gesprek hebben we het over het opbouwen van zelfvertrouwen; een co-founder vinden en samen een bedrijf neerzetten; maar ook over uit elkaar gaan en later het bedrijf ontgroeien.

Melissa heeft een bom aan energie en expertise. Ze heeft een soort authentieke brutaalheid die een ware verademing is. Ik was fan van Professional Rebel vanaf het 1e uur en het gesprek is voor ons beiden ook een trip down memory lane. Dank je wel Melissa! Veel plezier met luisteren naar Melissa. Hier is ze.

Melissa Marijnen (Linkedin, Instagram, website)

Bijbehorende blog: Thinking for Yourself

Ik organiseer na lange tijd weer een event! Een Strategy Reboot. Van 18 tot 20 augustus. Een soort Summer School. 3 dagen. 10 ondernemers. Werken aan een strategie van je bedrijf die past bij jouw ambities en je persoon.

Dus heb je behoefte om te leren en daar echt de volle focus voor te hebben? Wil je met helderheid en focus kunnen vlammen na deze zomer? Schrijf je dan in! Ik hoop je daar te zien!

>> Strategy Reboot 18-20 augustus <<

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

Lessen

Rekenen snapte ik heel lang niet. Toen ging ik bij de 2 slimste kinderen in de klas kijken hoe die het zo snel deden en snapte ik het! Dat doe ik eigenlijk nu nog steeds.

Ik vond altijd dat ik zelf verantwoordelijk was voor m'n falen. Pas achteraf kon ik daarin wat liever voor mezelf zijn.

Dat het leren me op de middelbare school niet vanzelfsprekend afging heeft me achteraf ook gegeven dat ik leren en ontwikkelen extra waardeer.

Als je iets bedenkt wat nog niet bestaat en iemand betaalt je gewoon voor die 'lucht'. Dat is geniaal.

De Youth Food Movement barstte van de energie. Al die mensen zijn ook vette dingen gaan doen.

Linda en ik spraken af en zij schoot meteen in de actie. Dát miste ik. Ik wist meteen dat ik met haar wilde ondernemen.

De 1e fase was een soort fake-up-till-you-make-it. Dat echte mensen met echte kwaliteiten (zoals Max) iets bij ons wilden doen gaf me zoveel zelfvertrouwen.

We manageden onze ups en downs door echt continu met elkaar te praten. Dat maakte de lows minder. Later leerden we ook het patroon beter te herkennen.

Ons samenzijn maakte echt 1+1=5.

Maar toch gingen op een gegeven moment onze ambities en wat we leuk vonden uit elkaar lopen.

Als je uit elkaar gaat moet je écht goed je eigen behoeftes in de gaten houden. Ik was teveel aan het meedenken en vanuit haar perspectief aan het denken.

De zakelijke onderhandeling moet je los zien van de relatie. En beide moet je los tot een goed einde brengen.

De kwaliteit van het team en de tegenpolen van Linda en Mats tov mij waren essentieel. Maar toen het eenmaal stond vond ik het ook super chill om in m'n eentje aan het roer te staan.

Zonder medewerkers werd het model veel simpeler. Ik had vaste opdrachten en vaste trainers die ik erop had. Dat was veel relaxter.

We bouwen zoveel weerstand in ons hoofd op. Ik vind het zo leuk om daar een luikje voor mensen open te kunnen zetten zodat het gaat vloeien.

Vanuit de mens, effect op het systeem. Dat is echt mijn ding.

Ik ben wel van de tough love. Hoe de wereld gaat veranderen wordt alleen maar ongemakkelijker. Meer weerstand, angst en ongemak. Dus als je daarin een leider wilt zijn moet je daarmee omgaan. Als trainer moet je het mensen dus ongemakkelijk maken.

Ik had het op een gegeven moment heel goed voor elkaar, maar ik was alweer 100 boeken en interesses verder. Het bedrijf wat er nu staat is heel mooi en Teddy was toen meer Professional...

22. Rosa Scholtens over intuïtief ondernemerschap, circulariteit in de textielindustrie en de onterechte hang naar controle.

De Gebakken Peren

06/25/21 • 82 min

Hoe besluit je voor iets nieuws te gaan? Lang denken of gewoon doen?

Hoeveel zekerheid is genoeg?

En hoe transformeren we de textielindustrie naar een circulair model?

In deze aflevering is Rosa Scholtens te gast. Rosa werkt als ondernemer, onderzoeker en strateeg aan textielvraagstukken en -oplossingen voor een circulaire toekomst. En daarbij heeft ze een schitterende podcast Circular Textile Stories.

We hebben het over intuïtief ondernemerschap, jezelf tegenkomen wanneer je werkt zonder kaders, een hang naar controle die in werkelijkheid niet bestaat, en natuurlijk over circulariteit in de textielindustrie.

Rosa is goed met taal en een sterke spreekster. Ik stond versteld hoe ze telkens haar verhaal met een schitterende strik weet af te ronden. En ik vind het zeer inspirerend hoe sterk ze werkt vanuit intuïtie, een holistische kijk en een ijzersterk moraal.

Veel plezier met luisteren! Hier is Rosa!

Strategy Reboot 18-20 augustus

Rosa Scholtens (website, Linkedin, Insta)

Podcast Circular Textile Stories

Bijbehorende blog: Think vs Act

Dus heb je behoefte om te leren en daar echt de volle focus voor te hebben? Wil je met helderheid en focus kunnen vlammen na deze zomer? Schrijf je dan in! De link naar alle info vind je in de show notes. Ik hoop je daar te zien!

Doe je dat voor 5 juli dan geef ik je nog een follow-up 1op1 coaching erbij!

Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.

Lessen

In mijn familie was iedereen ondernemer. Daarmee is de instelling of levensstijl van ondernemen ingebakken. Ik heb geen onzekerheid. Ik heb vroeg gezien dat je ook uit de grootste shit kunt opkrabbelen.

Ik ben een hele harde werker. Ik heb ook lang gevonden dat dat iets is wat moet. Maar dat was niet altijd even gezond voor mij. Ik realiseer me nu steeds meer dat hard werken niet zaligmakend is.

Ik hoopte te leren schrijven bij de opleiding journalistiek, maar dat was niet zo. Ik waardeerde het ambacht, het vakmanschap van goede schrijvers.

Ik laat me altijd intuïtief leiden door wat ik denk dat ik moet doen. Als iets op m'n pad komt wat me leuk lijkt, dan ga ik dat doen. Punt.

Je kunt van te voren niet weten hoe iets gaat zijn. Nadenken erover heeft geen zin. Dan kun je maar beter eraan begonnen zijn.

Het had in sommige gevallen misschien beter uitgepakt als ik langer had nagedacht, maar dat zit niet in mijn systeem. En falen vind ik geen probleem dus ik begin gewoon. Maar wat is mislukken nu eigenlijk. Ik heb gewoon geleerd dat het niet werkt.

Ik vind 'niet weten' stiekem het allerleukste wat er is. Dat avontuur vind ik fantastisch.

Ik wist dat ik geen baas wilde en wist dat ik kon schrijven. Dus ik heb geroepen dat ik dat deed en ben dat gaan doen.

Op een gegeven moment verveelde ik me in het schrijven van copy. De opdrachtgevers waren tof maar het was teveel van hetzelfde. Ik zag anderen 'freelance copy writing' tot een kunst verheven (ebooks, sales funnels optimaliseren, etc). Maar ik kon de horizon ervan al zien en dat werd meer van hetzelfde. Dat wilde ik niet.

Ik wist dat als ik iets anders wilde dat ik daar vol in moest. Anders komt er toch weer een schrijfklus op m'n pad en laat ik me afleiden. Als ik me erin onderdompel dan komt er iets.

Geen kaders vind ik wel fijn. Ik begin toch wel.

Ik vond m'n coach fijn omdat ze direct was, me stappen gaf en me ook aan m'n lot over liet.

Als je niks hebt en alleen met jezelf moet zijn, dan moet je het wel goed met jezelf kunnen vinden. Alle grenzen waar je tegenaan loopt gaan over wie jij bent als mens. Zover als je in je persoonlijke ontwikkeling bent, zo ver kun je ook dingen doen.

Een gebrek aan transparantie en begrip staat een verschuiving naar een duurzame textielindustrie in de weg. Het coöperatiemodel kan daarin helpen, want als je er samen in zit dan heb je niks aan informatie voor jezelf houden en moet je wel samenwerken.

Ik heb alt...

18. Maaike Boumans over het ontwikkelen van vertrouwen in je kunnen, volwassen worden als vakvrouw en spoken word.

De Gebakken Peren

04/30/21 • 87 min

Hoe ontwikkel je een vak en ontdek je welke rol je te spelen hebt in grote complexe vraagstukken zoals duurzaamheid?

Hoe bouw je het vertrouwen op en het geloof in je kracht om ook met stevigheid te gaan staan?

Daar, en over de kracht van poëzie en spoken word, praat ik over met Maaike Boumans

Maaike faciliteert betekenisvolle gesprekken op het gebied van duurzaamheid, authentiek leiderschap en inclusie.

Denk aan het faciliteren van een proces waar scholen een visie en strategie op duurzaamheid ontwikkelen, wat resulteerde in een Routekaart Circulair en Duurzaam Onderwijs.

En zo is ze ook de Lead host en trainer bij Young Feminist Roffa, een jonge, intersectionele feministische beweging in Rotterdam.

Ze geeft daarnaast training in de Art of Hosting en staat als spoken word dichter regelmatig op het podium.

Maaike is een prachtvrouw. Fierce noem ik haar. Geliefd door iedereen die met haar werkt. Ze was altijd al zuiver, slim en scherp. En ik zie met veel plezier hoe ze intussen haar werk ook uitdraagt met de kracht en volume die het verdient.

Dit was een mooi gesprek waar je meegenomen wordt in haar ontwikkeling en volwassen worden als vakvrouw. Veel plezier met luisteren!

Maaike Boumans (Linkedin & website)

Bijbehorende blog: Two funky ways to develop confidence