42. Bianca Ernst van Het Hof van Cartesius en Buurman Utrecht over volhardend doorgaan bij tegenslagen, en balanceren tussen vrijheid en structuur.
06/17/22 • 80 min
Wat doe je wanneer logisch nog niet vanzelfsprekend is?
Als alle partijen waar je mee moet werken alles precies tegenovergesteld ingericht hebben?
Hoe balanceer je bemiddelen en directief zijn; en creatieve vrijheid met processen.
In deze aflevering is Bianca Ernst te gast. Bianca is medeoprichter en bestuurslid van Het Hof van Cartesius, de circulair gebouwde werkplek voor en door creatieve en duurzame ondernemers van Utrecht.
Daarnaast is ze medeoprichter van Buurman Utrecht, een werkplaats en bouwmarkt voor hergebruik van materialen.
In dit gesprek hebben we het over de lange weg die nodig was om Het Hof van de grond te krijgen. Om van plan tot bouwen te komen moest er met ontzettend veel partijen en gemeentelijke afdelingen afgestemd worden. Het was nieuw en op alle vlakken anders dan die partijen gewend waren.
Daarnaast hebben we het over ondernemen met je familie, en over balanceren; tussen bemiddelen en directief zijn, en tussen creatieve vrijheid en processen.
Bianca is echt een enorme doorzetter. Zelf lijkt ze het minder bijzonder te vinden. Maar ik kan me nog steeds haast niet voorstellen hoe ze het voor elkaar gekregen hebben.
Maar zoals ze me na het gesprek herinnerde, natuurlijk waren er tijdens het proces ook genoeg successen, lichtpuntjes en prachtige momenten. Juiste persoon, op de juiste plek, met de juiste partners. Knap werk.
Dank je wel daarvoor, en natuurlijk voor dit gesprek! Veel plezier met luisteren! Hier is Bianca Ernst.
Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.
LESSEN
Ik had als kind al een heel bemiddelende rol in het gezin. Die vaardigheden gebruik ik nu ook in het managen van stakeholders.
Ik ben vrij intuïtief. Ik zie kansen en pak die, en zie dan op een gegeven moment dat het daar niet meer is.
‘Beter’ bij de overheid had ook altijd een aspect van kostenefficiëntie. Voor mij was het leuke juist om het vanuit de kracht van de mensen te gaan organiseren.
Na 10 maanden thuis heb ik nog een poging gedaan het oude leven op te pakken door iets net-beter-maar-soortgelijks op te pakken. Daar ben ik snel gillend weggelopen.
Het was fantastisch hoe we elke keer met z’n 3en knallende ruzie kregen. Maar het was een super leuk project.
Ik vond het zelf niet spannend om iets nieuws te beginnen (hoewel m’n vriend wel). Ik vertrouwde wel dat ik op m’n skills kon terugvallen. Ik geloof ook niet dat iets echt erg mis kan gaan.
De corporates en de impactondernemers weten niks van elkaars wereld.
Er is niet 1 gemeente. Elke afdeling kijkt vanuit hun eigen bril.
De early adopter waren met name krakers en creatievelingen, vanuit de behoefte zelf iets te kunnen bouwen. Impactondernemers waren er nog niet echt.
Circulair bestond nog niet in 2014-15. We werkten gewoon met hergebruikte materialen omdat we dat heel veel hebben.
Het duurde voor ons frustrerend lang voordat we de vergunning kregen om te gaan bouwen. Maar voor de gemeente was het een uitzonderlijk snel proces. In het moment hadden we dat niet van elkaar door.
De mensen in de gemeente willen echt heel graag. Maar de inrichting en organisatie sluit niet bij de werkelijke wereld. Het willen inrichten op controle neemt heel veel ondernemerschap weg.
Om het van de grond te krijgen moet je wel hun spelletje leren spelen en een bord voor je kop hebben om zo lang door te kunnen.
We zijn 5 jaar later en alle hofleden zitten er nog. Zij zagen dat er niks stond en dat ze het zelf moesten bouwen.
Ik kon er ook positief in blijven staan juist omdat ik niet wist wat er allemaal moest.
Omdat ik klein ben heb ik altijd gedacht dat ik moet schreeuwen om gezien te worden. Ik praat ook directiever dan ik zou willen.
Een corporatie is nog iets onbekends. Mensen verwachten nog steeds besluiten van het bestuur, terwijl dat niet zo is.
Het Hof heeft nu ook wat meer beheersprocessen nodig en tegelijkertijd moeten die wel ruimte en chaos behouden.
We hebben de komende tijd even een pas op de plaats te maken om onszelf goed te organiseren. Maar we zi...
Wat doe je wanneer logisch nog niet vanzelfsprekend is?
Als alle partijen waar je mee moet werken alles precies tegenovergesteld ingericht hebben?
Hoe balanceer je bemiddelen en directief zijn; en creatieve vrijheid met processen.
In deze aflevering is Bianca Ernst te gast. Bianca is medeoprichter en bestuurslid van Het Hof van Cartesius, de circulair gebouwde werkplek voor en door creatieve en duurzame ondernemers van Utrecht.
Daarnaast is ze medeoprichter van Buurman Utrecht, een werkplaats en bouwmarkt voor hergebruik van materialen.
In dit gesprek hebben we het over de lange weg die nodig was om Het Hof van de grond te krijgen. Om van plan tot bouwen te komen moest er met ontzettend veel partijen en gemeentelijke afdelingen afgestemd worden. Het was nieuw en op alle vlakken anders dan die partijen gewend waren.
Daarnaast hebben we het over ondernemen met je familie, en over balanceren; tussen bemiddelen en directief zijn, en tussen creatieve vrijheid en processen.
Bianca is echt een enorme doorzetter. Zelf lijkt ze het minder bijzonder te vinden. Maar ik kan me nog steeds haast niet voorstellen hoe ze het voor elkaar gekregen hebben.
Maar zoals ze me na het gesprek herinnerde, natuurlijk waren er tijdens het proces ook genoeg successen, lichtpuntjes en prachtige momenten. Juiste persoon, op de juiste plek, met de juiste partners. Knap werk.
Dank je wel daarvoor, en natuurlijk voor dit gesprek! Veel plezier met luisteren! Hier is Bianca Ernst.
Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.
LESSEN
Ik had als kind al een heel bemiddelende rol in het gezin. Die vaardigheden gebruik ik nu ook in het managen van stakeholders.
Ik ben vrij intuïtief. Ik zie kansen en pak die, en zie dan op een gegeven moment dat het daar niet meer is.
‘Beter’ bij de overheid had ook altijd een aspect van kostenefficiëntie. Voor mij was het leuke juist om het vanuit de kracht van de mensen te gaan organiseren.
Na 10 maanden thuis heb ik nog een poging gedaan het oude leven op te pakken door iets net-beter-maar-soortgelijks op te pakken. Daar ben ik snel gillend weggelopen.
Het was fantastisch hoe we elke keer met z’n 3en knallende ruzie kregen. Maar het was een super leuk project.
Ik vond het zelf niet spannend om iets nieuws te beginnen (hoewel m’n vriend wel). Ik vertrouwde wel dat ik op m’n skills kon terugvallen. Ik geloof ook niet dat iets echt erg mis kan gaan.
De corporates en de impactondernemers weten niks van elkaars wereld.
Er is niet 1 gemeente. Elke afdeling kijkt vanuit hun eigen bril.
De early adopter waren met name krakers en creatievelingen, vanuit de behoefte zelf iets te kunnen bouwen. Impactondernemers waren er nog niet echt.
Circulair bestond nog niet in 2014-15. We werkten gewoon met hergebruikte materialen omdat we dat heel veel hebben.
Het duurde voor ons frustrerend lang voordat we de vergunning kregen om te gaan bouwen. Maar voor de gemeente was het een uitzonderlijk snel proces. In het moment hadden we dat niet van elkaar door.
De mensen in de gemeente willen echt heel graag. Maar de inrichting en organisatie sluit niet bij de werkelijke wereld. Het willen inrichten op controle neemt heel veel ondernemerschap weg.
Om het van de grond te krijgen moet je wel hun spelletje leren spelen en een bord voor je kop hebben om zo lang door te kunnen.
We zijn 5 jaar later en alle hofleden zitten er nog. Zij zagen dat er niks stond en dat ze het zelf moesten bouwen.
Ik kon er ook positief in blijven staan juist omdat ik niet wist wat er allemaal moest.
Omdat ik klein ben heb ik altijd gedacht dat ik moet schreeuwen om gezien te worden. Ik praat ook directiever dan ik zou willen.
Een corporatie is nog iets onbekends. Mensen verwachten nog steeds besluiten van het bestuur, terwijl dat niet zo is.
Het Hof heeft nu ook wat meer beheersprocessen nodig en tegelijkertijd moeten die wel ruimte en chaos behouden.
We hebben de komende tijd even een pas op de plaats te maken om onszelf goed te organiseren. Maar we zi...
Previous Episode
41. Menno Huisman en Wimer Hazenberg van Booreiland en nu Clarify over fuseren, vriendschap, springen in het diepe, leven met onzekerheid en frietzakken.
Hoe besluit je tot een fusie en hoe doe je dat dan op een wijze manier?
Hoe gaat dat, van jong en dom, naar een professioneel bedrijf?
Hoe ga je om met het eigenlijk nooit zeker weten en die oneindige stroom aan problemen die op je afkomen?
In deze aflevering zijn Menno Huisman en Wimer Hazenberg te gast. Middelbare schoolvrienden die tijdens de studie begonnen te ondernemen. 15 jaar geleden startten zij Booreiland, wat uitgroeide tot een bureau dat digitale producten en diensten ontwierp om helderheid te creëren.
Onlangs zijn ze gefuseerd met 2 andere bureaus, in60seconds en Getting the picture, tot een nieuw bureau Clarify. Wat hét bureau gaat worden, of misschien al is, voor information design: Complexe informatie naar kraakheldere verhalen.
Twee fijne mannen. Mooi hoe zij 15 jaar, met alle ups en downs, als een stabiele rots een knalgoed ontwerpbureau zijn geweest in Amsterdam.
Ik vond het ontroerend te horen hoe zij hebben gemerkt dat hun vriendschapsrelatie door de jaren heen zakelijker bleek te worden.
En super sterk van ze hoe zij durfden te erkennen dat ze wat ze ambieerden niet alleen konden waarmaken en dus wilden werken naar een fusie.
Het is een fijn gesprek dat bijna een memoire is geworden van hun Booreiland-verhaal. Een soort audio companion van het boekje wat Menno nog over hun tijd gaat maken.
Dank jullie wel mannen. Alle goeds in het nieuwe Clarify-avontuur! En, ik wens jullie ook weer veel tijd samen in de kroeg toe!
Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.
Lessen
Wimer: “Programmeren was voor mij een soort digitale lego. Een bak met componenten en het veld ligt open.”
Menno: “Ik was op jonge leeftijd al aansturend.”
W: “We kregen van de school de sleutels om zelf af te sluiten na het feest. Dat vertrouwen maakte ons misschien ook wel verantwoordelijker.”
W: “Tijdens onze studie maakten we samen met vrienden een film. Het maken daarvan gaf me een heel leuk gevoel en dat wilde ik vaker.”
M: “Onze ouders waren ondernemer. In die tijd was ik niet zo bewust van het effect daarvan, maar het heeft toch genormaliseerd dat je zelf je werk creëert en omgaat met een bepaalde onzekerheid.”
M: “Tijdens de studie was ondernemen vooral ‘ons creatieve ei kwijt kunnen’ en was het nog niet het doel er koste wat kost mee door te gaan. Maar achteraf was het wel slim omdat we na het het afstuderen een rollende start konden maken.”
W: “Na de studie kwam de beslissing, gaan we hiervoor?”
W: “Onze oorspronkelijk derde vennoot was een beetje de aanjager. We waren wel even in mineur toen hij uitstapte. Maar we zijn gaan nadenken hoe we het ook met z’n 2en die rol konden vervullen.”
M: “We besloten vroeg dat we uiteindelijk niet zelf (alles) wilden ontwerpen en dat we dus ook managementtaken erbij zouden krijgen.”
W: “We verhuisden naar een kantoor dat veel te groot voor ons was. Daarmee namen we een beetje risico, maar er veranderde ook iets in ons hoofd.” M: “Even over-stretchen.”
W: “Wij waren geen kunstenaars maar ontwerpers. Er zit dus minder handtekening van onszelf. We verkopen een ontwerpproces. Daarmee konden we ook onszelf eruit halen.”
M: “Het is heel moeilijk om op een dag te schakelen tussen het denkniveau van een ontwerper en een manager.”
M: “We hebben ook moeten erkennen dat na jaren onze chemie anders was geworden. We gingen overdag zoveel zakelijk met elkaar om dat we eigenlijk steeds minder nog simpelweg als vrienden afspraken.”
M: “Als op 8 mensen, een paar mensen achter elkaar weggaan heeft dat echt impact op je business.”
W: “We zijn het ondernemen ook serieuzer gaan nemen. Business processen strakker gaan inrichten en actief leren van andere ondernemers.”
W: “We realiseerden ons dat we een grotere agency wilde worden. Grotere opdrachten, complexer werk en grotere merken. Maar dat lukte ons niet zelf.”
M: “Groter zijn maakt ook mogelijk dat we ons kunnen specialiseren en dat medewerkers meer groeimogeli...
Next Episode
43. Marielle Gussenhoven over gewoon goede marketing voor regeneratieve merken; CEO-pants en een niche van een niche kiezen.
Hoe neem je afscheid van een oud carrièrepad en zet je je ervaring in voor een betere wereld?
Hoe trek je je CEO-pants aan wanneer je jezelf en jouw skills verkoopt?
En hoe bepaal je hoe en waar jij bijdraagt in een wereld waar alles verbeteren moet?
In deze aflevering is Marielle Gussenhoven te gast. Met haar bedrijf Wholebrands helpt zij ondernemers die willen bijdragen aan regeneratie om de wereld beter achter te laten.
Ze helpt hen met hun merkpositionering en marketingstrategie, zodat ze kunnen groeien en zo meer impact kunnen maken.
Dit doet ze met name voor merken met een product of retailconcept, zoals Wilder Land, Grutto, Seepje en Yoni.
→Opgroeien in Wassenaar (01:45)
→Carrière maken in de marketing (16:04)
→Overspannen raken en behoefte om bij te dragen (25:20)
→Afscheid van een carrière en identiteit. Marie-Stella-Maris (32:43)
→Visie Wholebrands (52:46)
→Regeneratie (1:06:06)
→Het 4xE Model & Holistische Context (1:17:10)
→Toekomstvisie & Inspiratie (1:30:18)
Marielle brengt de kennis van corporate marketing naar impactondernemers. Maar ze doorleeft ook de kant van natuur en regeneratie; en daarnaast nog de kant van psychologie en systemisch werk.
Een knappe combinatie van 3 werelden. En ik ben zo blij met wat zij deze sector inbrengt.
Veel plezier met dit fijne gesprek. Hier is Marielle.
Mail me ([email protected]) over de aflevering. Vind ik leuk.
LESSEN
De spanning tussen het privilege van in Wassenaar opgroeien en dat die ongelijke kansen niet kloppen zit nog steeds in me.
Wat ik zo fascinerend vind aan psychologie is het waarom mensen iets doen.
Toen ik begon met werken was m’n beeld van succes nog vrij traditioneel carrière maken in een groot bedrijf.
Ik ben toch ook nog steeds gecharmeerd door de marketingwereld en dankbaar voor wat ik daar geleerd heb.
We bereikten 90-95% van Nederland met onze communicatie, maar waar ging het eigenlijk over? Dat begon te knagen.
Overspannen heeft ook altijd te maken met zelf niet meer goed kunnen aangeven wanneer het teveel is.
Mijn benen wilden echt letterlijk het pand niet meer in.
Het was lastig dat gezonde voeding maar beperkt ruimte kreeg in de marketingkalender. Als de omzet achterbleef ging Ah toch echt weer hamsteren.
Ah probeert wel een omslag te maken, maar het is ook nog steeds een groot bedrijf dat gebouwd is om groei en omzet maken.
Ik realiseerde me dat - wanneer ik naar boven keek - wat het vroeg om daar te komen niet meer bij me paste. Dat betekende een lastig afscheid van dat carrièrepad.
Ik wilde m’n marketingexpertise gaan inzetten voor maatschappelijke initiatieven.
Een bureau dat nog nooit verpakkingen had ontworpen kon juist iets disruptiefs doen in een schap dat al 30 jaar hetzelfde was.
Ik wist wel dat ik een goede marketeers was, maar ik had nooit geleerd hoe ik een ondernemer moest zijn.
De verkopen van producten voor mijn klanten was anders dan mezelf verkopen.
Er zat iets van allergie van mij bij m’n coach (rond verkopen) en daarom wilde ik wel met haar werken. Ik ben toch mijn “CEO pants” gaan aantrekken.
Ik werk voor een niche van een niche. Maar omdat die zo erg klopt bij wie ik ben komt er veel energie bij me vrij. En ik begrijp ze supergoed.
Ik realiseer me nu dat ik écht iets goeds heb voor de ondernemers. Ik gun het ze.
“Mam, we hebben gewoon een Albert Heijn in onze tuin.”
Met de aarde komt het wel goed, maar het zijn wij die op het pad naar uitsterven zitten.
Het 4xE Model: Ethiek, Esthetiek, Economie en Ecosysteem.
Ik ben gedreven om te zorgen dat er in elke categorie een Ethisch merk ligt dat Esthetisch zo goed is dat het aantrekkelijker is dan de status quo.
Ik moest bepalen wat regeneratie voor mij was, in mijn context. Daarmee kon ik er gewoon mee aan de slag en werd ik minder overdonderd door de doemscenario’s.
Regeneratie is altijd kiezen voor leven.
Ik help m’n klanten om hun eigen wijsheid over hun mer...
If you like this episode you’ll love
Episode Comments
Generate a badge
Get a badge for your website that links back to this episode
<a href="https://goodpods.com/podcasts/de-gebakken-peren-183799/42-bianca-ernst-van-het-hof-van-cartesius-en-buurman-utrecht-over-volh-21522843"> <img src="https://storage.googleapis.com/goodpods-images-bucket/badges/generic-badge-1.svg" alt="listen to 42. bianca ernst van het hof van cartesius en buurman utrecht over volhardend doorgaan bij tegenslagen, en balanceren tussen vrijheid en structuur. on goodpods" style="width: 225px" /> </a>
Copy