ธรรมละนิด : กำลังใจในการปฏิบัติ

หากมีงานหรือภาระหน้าที่มาก ไม่สามารถปลีกตัวไปปฏิบัติธรรมในรูปแบบต่อเนื่องนานๆ ได้ หรือถ้ามีโอกาสปฏิบัติก็ฟุ้งซ่าน ไม่สามารถเข้าสมาธิได้ จะมีวิธีให้กําลังใจตัวเองอย่างไรให้ไม่เลิกปฏิบัติไปเสียก่อน?

การปฏิบัติธรรมไม่ได้จํากัดอยู่ที่อิริยาบถหรือสถานที่ การนั่งสมาธิ การเดินจงกรม คือ การปฏิบัติในรูปแบบที่เราสามารถจัดสรรสิ่งแวดล้อมให้เอื้อที่สุดต่อการภาวนา แต่ในชีวิตประจําวันเราต้องฉลาด เราต้องเก่งในการปรับการปฏิบัติให้เหมาะสมกับบริบท กับสิ่งแวดล้อม กับภาระหน้าที่ของเรา โดยถือหลักสัมมาวายามะ ความเพียรชอบ คือ ดูแลกาย ดูแลใจ ในลักษณะที่ไม่ให้หรือว่าป้องกันไม่ให้สิ่งที่เป็นบาปเป็นอกุศลได้ครอบงําจิตใจ หรือว่าถ้าเผลอไปมันครอบงําไปแล้วก็ปฏิบัติในการปล่อยวาง เป็นโอกาสเสริมสร้างคุณงามความดีที่ยังไม่มีหรือมีน้อยให้เจริญงอกงาม อย่างเช่นการถือว่า โอ้นี่... โอกาสนี้มันจะสงบระงับเหมือนนั่งสมาธิไม่ได้แน่นอน แต่เป็นโอกาสฝึกสัมมาวาจา ฝึกสิ่งที่เป็นจริง เป็นประโยชน์ถูกกาลเทศะ พูดด้วยความสุภาพอ่อนน้อมอย่างมีเมตตาหวังดีต่อเขา เป็นต้น

ถือว่าการปฏิบัติธรรมในรูปแบบก็มีโอกาสอยู่บ้าง ทําในรูปแบบอยู่ที่บ้าน แต่ในชีวิตประจําวันเราต้องฝึกในการปรับการปฏิบัติให้เหมาะสม เพื่อจะมีความรู้สึกว่าต่อเนื่อง สมมุติว่าเราได้ทําสมาธิตอนเช้า ตอนเย็น ตอนกลางวัน ต้องมีความรู้สึกว่ามันต่อเนื่อง ไม่ใช่ว่ามานั่งตอนเย็นมันเริ่มต้นจากศูนย์ ก็ควรจะมีสติรู้กาย รู้ใจ ระมัดระวัง ถ้าจิตฟุ้งซ่านวุ่นวายก็เป็นสัญญาณบอกว่า เราไม่ได้ดูแลจิตใจเท่าที่ควร ไม่ได้สํารวม บางทีก็อ่านฟังอะไรที่มันไร้สาระมากเกินไป มันก็ธรรมดา ก็ต้องทําให้จิตใจเราฟุ้งซ่าน

ฉะนั้น ในเรื่องของโซเชียลมีเดียเรื่องการรับข้อมูลต่างๆ นั้น เราก็ต้องมีการกลั่นกรอง อย่าไปรับสิ่งที่เป็นพิษเป็นภัยต่อจิตใจเข้ามาสู่สมองเราจนใช่เหตุ รับผิดชอบสุขภาพจิตใจตัวเองด้วยการตั้งสติรู้ตัวอยู่ในปัจจุบัน

การปฏิบัติธรรมมีการท้าทายอยู่ตลอดเวลาทํายังไงจิตใจของเราก็จะอยู่กับธรรมไม่ว่าสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างไร

พระอาจารย์ชยสาโร