De MensenRots

Is liefde overal en van alle tijden? En waarom worden we eigenlijk verliefd? En is eigenliefde het zelfde als de liefde voor een partner? Liefde is een thema dat ons allemaal raakt, misschien is het ook een thema dat een beetje licht geeft in deze donkere dagen.
En misschien is het wel de liefde die ons drijft tot het maken van de Mensenrots.

We zijn sociale dieren. We leven in groepen, en zijn daar afhankelijk van.
Als je jezelf buiten zo'n groep plaatst wordt je al snel opgeofferd. Zo is de natuur. Of toch niet? Vind elk individu nu zijn eigen kudde? Is de MensenRots aan het veranderen?

Het zijn mannen die het nieuws domineren, althans diegene die blijkbaar niet de grenzen van gedrag kennen. Wat is dat en waarom komt het steeds weer voor? Kennen apen grensoverschrijdend gedrag en hoe gaan zij hiermee om? Weten we nog wel wie de verantwoordelijkheid heeft om in te grijpen als het fout gaat? Zonder een vinger te wijzen of te oordelen een analyse door twee mannen over het gedrag op de mensenrots.

Zijn we nog wel bereid om nog iets voor de ander te doen, of alleen als er we er iets voor terugkrijgen? En waarom past mantelzorg niet in het “oer”-concept van altruïsme? Als individu leven we op een mensenrots die misschien te groot is geworden om nog bereid te zijn onszelf een beetje op te offeren voor de onbekende ander. Maar zijn we dan wel bereid iets te doen voor onze naasten? Hoe de roep om altruïsme misschien actueler is dan ooit.

Wat vindt onze gedragsbioloog van het afgelopen jaar? Wat hebben we geleerd? Welke gewoontes zijn hardnekkig en tegen welke steen zullen we ons nog wel vaker stoten?
Met dank aan: Bart Peters