"Wederzien" van Paul van Ostaijen (door Eva Tsjazjajeva)

OLIJFTAK Het is niet genoeg dat je zegt ik geloof. Er is een stroom van woorden een vloed van gevoelens een stortregen gedachten. Het is niet genoeg dat je zegt ik hoop. Er is een ruim met hyena’s van haat, jakhalzen jaloezie; een vooronder met tijgers van begeerte, leeuwen van heerszucht. Het is niet genoeg dat je zegt ik heb lief. Waar is de flank van het gebergte, de strelende hand van de zon, de wijn die rijpt tot gloed? Het gedicht is een ark en verwondering steekt de kop uit een oogluikend venster, reikhalzend als een giraffe. Al krijgt een duif geen poot aan de grond en zweeft de dood als een raaf over zwartgallig water, één enkele olijftak zegt genoeg. En wie er zich bedrinkt aan druivenbloed en naakt de roes uitslaapt op zoveel grond na zoveel water wie zou hem dat verwijten, zoveel kleiner, zoveel bleker, zoveel later? Er is een stroom van woorden, maar ik geloof, een vloed van gevoelens, maar ik hoop, een stortregen gedachten, maar ik heb lief. Eén enkele olijftak zegt mij meer dan water, water, water.