"Het girafje dat niets zag" van Annie M.G. Schmidt (door David-Jan Punt)

HET GIRAFJE DAT NIETS ZAG Drie kleine wezeltjes en een girafje gingen naar Hilvarenbeek, op een drafje. En als ze langs een muurtje kwamen, zeiden de wezeltjes alle drie samen: Wat zou er achter dat muurtje zijn? Zijn daar ook tulpen en rozemarijn? Kijk eens, girafje, want jij kunt het zien. Zijn daar ook blauwe konijntjes misschien? En het girafje keek over de muren. Daar stond hij heel erg lang te turen en dan zei hij: NIETS. Drie kleine wezeltjes en een girafje liepen weer verder, heel hard op een drafje. En als ze langs een schutting kwamen, zeiden de wezeltjes alle drie samen: Lieve girafje, kijk jij 'ns even, wie zou er achter die schutting leven? Daar zijn vast elfjes en koninginnen, daar zijn vast mooie prinsesjes daarbinnen. En het girafje, heel hoog op zijn benen, stond dan te turen... en stond op zijn tenen en dan zei hij: NIETS. Zo ging het telkens en toen, na een poos, werden de wezeltjes vreselijk boos, en ze hebben na eventjes praten 't arm girafje maar achtergelaten. Drie kleine wezeltjes, zonder girafje gingen naar Hilvarenbeek op een drafje en als ze langs een muurtje kwamen, zeiden de wezeltjes alle drie samen: Achter dat muurtje is zooooveel te zien, bloemen en prinsen en draken misschien... En ze geloven het vast en stellig, daarom is 't leven voor hen zo gezellig. Maar het girafje is achtergebleven en dat staat nu heel z'n verdere leven treurig te zwijgen en denkt bij z'n eigen: er was toch echt NIETS.